Beyaz şeker, şeker pancarı ve kamışının rafine edilmesiyle olu­şan kristalize bir gıda maddesidir. Yaygın bir kullanım alanı olan şekerin sağlığımız için ne derece zararlı olduğu herkes tarafından bilinmektedir.
Şeker, ölü bir besindir. Enerjisi yüksek olmakla birlikte, vitamin­lerden ve madensel tuzlardan yoksundur. Çünkü, pancardan çıkan tatlı özsu, önce ki­reçle daha sonra da karbonik asitle işlem­den geçer. Bundan dolayı da içindeki değer­li mineraller sıfırlanır. Şeker sağlığa aykırı birçok işlemden geçtikten sonra, kimyasal maddelerle ağartılarak rafine edilir.

Her gün çayımıza, kahvemize, bebeğimi­zin biberonuna, hastamızın kompostosuna kattığımız şeker, besin uzmanları ve hekim­ler tarafından “halkın bir numaralı düşma­nı” ve “kalsiyum hırsızı” olarak görülmekte­dir.

Vücudumuzun şeker ihtiyacını meyve ve sebzelerden karşılama­mız mümkündür. Beyaz şekerle meyve şekerinin farklılıkları var­dır. Beyaz şeker beslenmenin düşmanı ve vücudumuza ya­bancı bir maddedir. Normalde şeker, tabiatta vitamin ve madenlerle bir arada bulunur. Meyvelerde “früktoz” denen şeker halinde, sebzelerde ise nişasta biçimindedir. Oysa rafi­ne edilmiş şeker, doğrudan “sakkaroz”dur. Vücut bunu tarif şekerlerden daha çabuk alır.

şekerine çok benzedi­ği için sindirilmesinde gereken işlemler yapıl­maz. Vücut şekerin böyle ilerlemesini ön­lemek için, vitaminleri­ni, madenlerini ve asit­lerini kullanmak zorunda kalır. Böylesine hızlı bir faaliyet, kanda­ki şekerin düşmesine sebep olur. Kan şekeri düşünce de insan ça­buk yorulur, kafası iyi çalışmaz, çabuk sinirlenir ve hastalıklara ko­lay yakalanır. Arada yenen şekerli bir madde, mesela çikolata, me­tabolizmanın hızlanması yüzünden ani bir canlılık verir, ama kısa bir süre sonra kendimizi eskisinden daha bitkin hissederiz. Bu se­beple beyaz şeker ve mamulleri yerine, früktoz yani meyve şeke­rinden ya da rafine edilmemiş esmer şekerden faydalanmak daha doğrudur.